در واقع نگاه کلی زبان شناسی و روانشناسی در آن زمان به زبان، سمعک چیست ؟ به عنوان سیستمی از رفتارهای مجزا بود که می تواند در افراد به عنوان زنجیره ای از رفتارهای مرتبط ایجاد شده با شرطی سازی در دوران کودکی مشاهده، طبقه بندی و درک شود. این اصول شرطی سازی در واقع اصول کلی یادگیری همه موجودات به حساب می آمد.
این نگاه از زبان در اواخر دهه 1950 توسط چامزکی به چالش کشیده شد،کسی که نگاه جدیدی به زبان انسان ارائه کرد و روش او مورد پذیرش روان شناسان و زبان شناسان امروزی است و نگاه مطرح شده در این کتاب نیز بر همین اساس است. چامزکی بیان کرد که گفتار نباید موضوع مطالعه کسانی باشد که قصد درک زبان انسان را دارند. در عوض، موضوع مطالعه باید مجموعه ای از قوانینی، در ذهن ( که واژه ای مرتبط با بعد غیر قابل رویت مغز است)، باشد که جملات و درنتیجه گفتار را می سازند. این سیستم دستوری(صرفی نحوی) است و مشابه گفتار قابل مشاهده نیست. با این وجود بررسی فرضیه مطرح شده درباره ویژگی های سیستم دستوری و در نتیجه کشف مجموعه قوانینی که دانش زبانی افراد را می سازد امکان پذیر است. کودکان زبان را کاملا بدون تلاش می آموزند، نه به این دلیل که هیچ اصول کلی یادگیری به کار رفته توسط همه موجودات وجود ندارد، بلکه به این دلیل که این سیستم درونی قوانین در انسان ها اساس بیولوژیک دارد.
مفهموم مطرح شده از چامزکی درباره زبان کاملا ناسازگار با نگاه رفتارشناسان بود. اما روان شناسان معدودی از قبیل میلر (1965)، از کاربرد ایده چامزکی در مطالعه از دید روانشناسی زبان آگاه بودند. این روان شناسان این ایده را در جمعیت روان شناسان مورد توجه قرار دادند. امروزه در آغاز قرن بیست و یکم، هر دو رشته نگاه چامزکی را درباره زبان به عنوان سیستم ارائه شده در ذهن یا مغز که مختص انسان است، با بالغ شدن نوزاد تکامل می یابد و به صورت غیر مستقیم مرتبط با گفتار فیزیکی است، قبول دارند. مسلما این گفته به این معنا نیست که مباحثه ها درباره بهترین روش مشخص کردن دانش زبانی و بررسی استفاده آن توسط بالغین و کسب آن توسط کودکان، از بین رفته است.